مزارع اسطوخودوس در ایران با سطح محدود وجود دارد کـه بـا توجـه بـه بررسیهای صـورت گرفتـه امکـان افـزایش سـطح زیرکشـت آن بسـیار بیشـتر می باشد. این گونه در سال ۱۳۶۵ در باغ گیاهشناسی ملی ایران کاشته شده است و به خوبی مستقر شده است.
این گیاه آفتاب پسند است. انواع خاکها و اسیدیته ۶-۸ را می پسندد و در خاک های فقیر و آهکی، قلیایی و کم آب به خوبی رشد می کند. نسبت به شوری آب تا حدی مقاوم است. نور شدید را تحمل می کند و حتی در مکان هایی که دارای تشعشع شدید آفتاب است مانند حاشیه آسفالت ها می توان آن را کشت نمود. به دلیل نیاز به نور فراوان، رطوبت کـم، هـوای گـرم وخـاک سـبک شنی، با بسیاری از مناطق ایران سازگار اسـت و قابـل کاشـت در منـاطق دارای چنین ویژگی هایی می باشد.
اسـطوخودوس قادر است درجه حرارت های پایین را تحمل کند ولیکن در فصل بهار به هنگام رویش گیاه و تولید شاخه و برگ به سرما بسیار حساس است. تکثیر این گیاه از طریق بذر، قلمه و خوابانیدن است، البته متداول ترین روش تکثیر قلمه زدن در فصل پاییز بین ماه های آبان و آذر در گلخانه در ماسه است، قلمه ها بعد از ۳-۴ ماه ریشه دار می شوند.
شکل ۱- باغ گیاهان دارویی در باغ گیاهشناسی ملی ایران و گونه اسطوخدوس (Lavandula angustifolia)
بر اساس گزارش منابع، اسطوخودوس از جمله گیاهان اسانس دار است که که مواد تشـکیل دهنـده اسانس آن عبارت است از: لینالیل استات ،لینالول، کامفور ، ژرانیـول. تقریبـاً از هـر ۱۶۰ کیلـوگرم آن یـک کیلوگرم اسانس زردرنگ استخراج می شود که بوی کافور مـی دهـد.
براساس تحقیقاتی که در دانشکده داروسازی دانشگاه تهران روی اسانس اسطوخودوس انجام شد، کیفیت این اسانس در مقایسه با دیگر نقاط جهان مطلوب می باشد. به علت بوی مطبوع، اسانس این گیاه در عطرسازی کاربرد دارد اما طعم آن تلخ است.
شکل ۲- باغ گیاهان دارویی در باغ گیاهشناسی ملی ایران و گونه اسطوخدوس (Lavandula angustifolia)
