این گیاه با نام فارسی به لیمو، به نام پزشک گیاهشناسی موسوم به Lippi که در سال های ۱۶۷۸ تا ۱۷۰۴ میلادی می‌زیسته نامگذاری شده است. از خانواده شاه‌پسند ( verbenaceae) و بومی آمریکای جنوبی است. امروزه به علت زیبایی و عطر دلپذیری که دارد، در غالب نواحی گرم و معتدل، مانند نواحی مدیترانه ای اروپا (اسپانیا و فرانسه) پرورش می‌یابد . به طور تجاری در فرانسه و شمال آفریقا کشت می‌شود. در ایران، نمونه‌هایی از آن را در استان‌های شمالی و باغ‌ها کشت داده‌اند ولی بومی ایران نیست. گیاهی درختچه‌ای، بوته‌ای به ارتفاع ۵/۱ تا ۲ متر دارای ساقه منشعب و برگها‌ی سبز روشن مجتمع به تعداد۳یا۴ تایی (عکس ۱) ، گل‌های آن کوچک و دارای ۴ پرچم‌اند که ۲ به ۲ مساوی هستند، میوه شفت و محتوی ۲ دانه می‌باشد.
عکس ۱: گیاه دارویی به لیموLippie citriodora تهیه شده از باغ گیاه شناسی ملی ایران
اسانس این گیاه در صنایع غذایی و در تهیه‌ی انواع عطر و ادکلن به کار می‌رود. به لیمو یکی از گیاهانی است که امروزه در باغ های آروماتیک و شفابخش به وفور کشت می‌گردد. در نمونه‌های خارجی مواد عمده موجود در اسانس را سیترال، سینئول، لیمونن و ژرانیول ذکر کرده‌اند ولی در نمونه‌های کاشته شده در ایران مواد عمده اسانس لیمونن، نرال،ژرانیول تشخیص داده شده است. سایر ترکیبات طبیعی موجود در برگ این گیاه را تری ترپن ها، موسیلاژ و تانن تشکیل می‌دهند. این گیاه به علت قوه نامیه بسیار پایین بذور، با بذر تکثیر نمی‌شود. تکثیر غیرجنسی به لیمو از طریق قلمه های نیمه خشبی، خوابانیدن و پاجوش است . بر طبق گزارشات اخیر مشخص شده که کاربرد قلمه هایی با طـول ۱۰ سـانتی‌متـر به همـراه تیمـار هورمونی اکسین (۱۵۰۰ میلی گرم در لیتر) سبب دستیابی به بیشترین درصد ریشه زایی و طول ریشه بـه لیمو شده است. خاک های لومی با مواد آلی و زهکش مناسب بهترین بستر برای کشت ایـن گیـاه معرفـی شـده انـد. بدلیل سیستم ریشه قوی، این گیاه تاحدودی به تنش خشـکی مقـاوم اسـت ولـی آبیـاری مـنظم تـاثیر شگرفی بر عملکرد کمی آن خواهد داشت. به لیمو به روش آبیاری غرقابی حساس بوده و امکان پوسـیدگی ریشـه ها در اثر بیماری‌های قارچی در شرایط غرقابی وجود دارد. در ابتدای شروع فصل سرد، بهتر است بوته ها از ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر بالای سطح خاک، هرس شـوند و بهتر است در زمستان های سرد برای جلوگیری از سرمازدگی طوقه و ریشه‌ها، روی بوته ها با خاک یا کاه و کلش کاملا پوشانده شود. معمولا در مزارع بزرگ، نوک سرشاخه ها را در زمان¬های معینی قطع می‌نمایند تا رشد شاخه های فرعی بیشتر شده و حجم بوته ها افزایش یابد. بهترین زمان برداشت سرشاخه های به لیمو در هنگام گلدهی بوته‌ها می‌باشد زیـرا بیشـترین مقدار ترکیبات اسانس، شامل سیترال و لیمـونن در ایـن مرحلـه گزارش شده است.
